Van Zion naar Bryce

De rit van Zion National Park naar Bryce Canyon is niet zo lang, dus we kunnen in de ochtend nog wel een korte wandeling maken naar een uitzichtpunt. Eerst moeten we met de camper door de tunnel in Zion. Om hier door te mogen met een RV moet je extra betalen omdat de tunnel te smal is om een andere auto te kunnen passeren. Daarom staat er een ranger om het verkeer van de andere kant tegen te houden als er RVs door de tunnel willen.

Vlak na de tunnel is de parkeerplaats voor de wandeling, maar helaas is er voor een RV geen plek om te parkeren. Dat is balen (voor ons dan, de kinderen juichen), nu kan de wandeling dus niet doorgaan.
We rijden daarom maar door naar Bryce Canyon, waar we rond lunchtijd aankomen. De camping (North) ligt direct bij de ingang van het park. De plekken zijn, zoals op alle campings in de National Parken tot nu toe, heel ruim opgezet. De wc’s zijn netjes (dat was in Zion ook zo, maar in Yosemite waren ze erg oud en ranzig). Helaas zijn er in bijna alle Nationale Parken geen douches. Dat had ik wel geïnventariseerd van te voren van alle campings maar ik had me niet gerealiseerd dat je na 3 nationale parken achter elkaar wel erg gaat stinken. Het zou ook handig geweest zijn om van te voren te inventariseren welke campings stroom hebben, nu weten we dat soms niet van te voren en is het dan even een tegenvaller als je de e-reader niet kunt opladen (Maaike heeft al 12 boeken gelezen)! Toen we het park weer verlieten zag ik dat vlak voor de ingang van het park ook een camping is, zo te zien met een zwembad. Misschien was dat achteraf wel een betere keus geweest.

We staan vlak bij het Visitor Center, waar we informatie opvragen over
de shuttle bus waarmee je het hele park door kunt. Er zijn hier 2 shuttle bussen, één die door het ‘centrum’ van het park rijdt (die gaat heel vaak) en één die naar het verste eind van het park rijdt (die gaat maar 2 keer per dag). Wij willen deze 2e bus nemen, zodat we alle uitzichtpunten kunnen zien. De bus blijkt om 1.30 pm te gaan en is gratis, dus we maken een reservering.

Als we na de lunch naar de bushalte lopen, pakken de donkere wolken zich samen boven ons hoofd, en jawel hoor, het begint flink te hozen! Gelukkig kunnen we schuilen onder een afdakje, maar de hele rit met de bus blijft het af en toe flink regenen. De buschauffeur vertelt dat het hier nu regenseizoen is. Lekker dan, echt wat voor ons!

Onderweg vertelt de chauffeur veel over het park, onder andere het verhaal over Ebenezer Bryce en zijn vrouw die één van de eerste mensen waren die hier kwamen wonen en naar wie uiteindelijk de canyon vernoemd is. Zij kwamen hier rond 1870, met paard en wagen en woonden op de canyon floor. Dat zal niet meegevallen zijn, in de winter kan het hier heel erg koud worden!

Bij het laatste uitzichtunt (Rainbow point) gaat de chauffeur meestal met de toeristen een wandeling maken, maar vandaag kan dat, vanwege het dreigende onweer, niet door gaan. Bryce Canyon schijnt berucht te zijn om het onweer, het schijnt hier heel gevaarlijk te zijn. Als we bij het uitzichtpunt staan om foto’s te maken zien we hele dreigende luchten en even later begint het inderdaad te flitsen en te onweren. Iedereen probeert foto’s te maken van de onweerflitsen, wat natuurlijk niet lukt, want je bent altijd te laat. Maaike weet er wel 2 op een flimpje te krijgen.
Op de terugweg stoppen we nog bij een paar uitzichtpunten, waar we snel in de regen uit de bus rennen voor een paar foto’s en dan gauw weer de bus in. Ondertussen is het ook niet erg warm meer, gelukkig hebben we vestjes mee (met dank aan Rob die nog een keer terug naar de camper wilde lopen omdat Jasmijn zo eigenwijs was om geen vest mee te willen nemen).

Als avondeten hebben we pasta met kattenvoer. Omdat we geen gehakt o.i.d. konden krijgen bij de plaatselijke General Store, hebben we een blik meegenomen dat corned beef zou moeten bevatten, maar het lijkt meer op kattenvoer. Gelukkig is het met een pot saus erover nog net binnen te houden.