Zion National Park

Voor vandaag staat de wandeling naar “Angels landing” op het programma, een ‘streneous hike’ van 5-6 uur, ruim 450 meter stijgen en niet geschikt voor kleine kinderen en mensen met hoogtevrees. Kortom, alle ingrediënten om de wandeling voor niemand van ons leuk te maken, maar toch wil ik hem doen want het is de DE wandeling die je hier moet doen (lees je overal) en hij gaat naar boven! Dus ik moet en zal naar boven. Maar Rob en de kinderen willen niet mee, dus ik ga alleen.

Ik sta om 07.00 uur op en vertrek om 08.00 met de shuttle bus naar het beginpunt van de wandeling. Het is nog steeds helemaal bewolkt en er dreigt onweer, maar volgens de ranger kun je toch wel veilig naar boven. De bewolking is jammer voor de foto’s maar maakt de wandeling wel een stuk makkelijker dan wanneer het 30 graden is met volle zon (nu is het zo’n 20-25 graden, prima wandeltemperatuur). Het eerste deel van de wandeling is vrij vlak, maar algauw begint de weg te stijgen. Ik heb daar gelukkig niet zo veel moeite mee en haal al gauw een aantal mensen in. Daarna volgt weer een vlak stuk en dan komt een heel stijl stuk met veel haarspeldbochten. Dan lijkt het even alsof je al boven bent, maar dan zie je het… de smalle graat met diepe afgronden aan beide kanten waarover je naar de top moet. Slik…. ga ik dit echt doen? Gelukkig zijn er kettingen waar je je aan vast kunt houden en zijn er genoeg andere mensen die ook naar boven gaan, dus ik laat met niet kennen en begin aan dit enge stuk. Gewoon voetje voor voetje goed neerzetten, de ketting stevig vasthouden en vooral niet naar beneden kijken! Als Rob en de kinderen hierbij waren geweest had ik het vast nog veel enger gevonden (voor hen, meer dan voor mezelf). Het uitzicht op de top is grandioos, elke zweetdruppel waard. Jammer van de bewolking maar evengoed is het adembenemend mooi.

De weg naar beneden is even lastig omdat er ondertussen zoveel mensen naar boven komen en je kunt elkaar nauwelijks passeren. Maar uiteindelijk sta ik in minder dan 3 uur alweer beneden.

Terug op de camping liggen de dames in een luie stoel te lezen en Rob is net terug van een wandeling ‘op gelijke hoogte’ van 5-6 km. De rest van de middag blijven we op de camping lezen, een spelletje doen en daarna nog even zwemmen in de rivier. Als avondeten is het toch al weer hoog tijd voor een hamburger! Op de gas BBQ die we gekregen hebben. Wij boffen er enorm mee (net als met de lekkere stoelen) want vanwege de droogte (ondanks de regen) mag er geen vuur gestookt worden. Jammer van de wespen, we moeten de hamburger maar weer in de camper opeten.

Nu lig ik in mijn luie stoel met de laptop op schoot dit stukje te schrijven en ondertussen te genieten van het uitzicht op de mooie canyon in de late avondzon en het gescharrel van hagedissen en eekhoorns om ons heen (ik heb ook nog een hert gezien vandaag en een stuk of wat kalkoenen die ineens op de weg liepen). Dit is wel de mooiste camping die we tot nu toe gehad hebben (samen met die in Malibu misschien). Jammer dat we morgen al weer weg gaan, maar ik verheug me ook wel op Bryce canyon, waar we overmorgen gaan paardrijden.