Horseback riding in Bryce Canyon

Dit was één van de leukste dagen van de vakantie tot nu toe. We hebben paard (of liever gezegd mule) gereden in Bryce Canyon. Hier hebben we erg naar uitgekeken. We moesten wel weer erg vroeg opstaan want we moesten ons om 7.30 melden bij de Canyon Lodge. Dus de wekker (Christmas bells dit keer) ging al weer om 06.00 uur (help, hier is het zelfs nog donker om die tijd, nu voelde het wel echt vroeg) en om 07.00 reden we van de camping naar de Lodge.

Er werd geadviseerd om een lange broek aan te trekken en dichte schoenen en verder mocht je geen rugzak meenemen, alleen een heuptasje. Ik had een heuptasje mee met een paar mueslirepen en wat water en verder hadden Maaike en ik een fototoestel mee. Voor we mochten vertrekken moest ik wel nog 4 handtekeningen zetten om te verklaren dat we dit toch echt op eigen risico deden, bla bla bla.

Ze hadden horses (paarden) en mules (muilezels). De kinderen hoopten heel erg op een horse, maar we kregen alle vier een mule: Mouse (Jasmijn), Winchester (Maaike), Rachel (Rob) en Jessica (Caroline). Eerst kregen we een korte uitleg over hoe je de mule moest besturen (en dat je ze vooral niet mocht laten eten want dan kreeg je ze niet meer vooruit) en daarna moesten we wachten tot iedereen op zijn mule zat. De verhalen over mijn mule van 18 jaar nog vers in het geheugen (die steeds flinke winden liet als hij omhoog moest), kwamen we dan ook al gauw niet meer bij toen Mouse een enorme scheet liet. Zo hard dat zelfs de cowboys zich omdraaiden en hard moesten lachen. Jasmijn en Mouse hadden elkaar helemaal gevonden!

Onze gids was een echte cowboy uit de buurt, die met een aardig cowboy accent praatte en allemaal grapjes maakte onderweg (“safe day for a swim” toen we langs een drooggevallen rivier kwamen). De kinderen begrepen hier niet allemaal, maar dat maakte niet uit. Ze hadden het reuze naar hun zin, vooral Jasmijn, ze praatte de hele weg tegen (met?) haar Mouse.

Het eerste pad naar beneden de canyon in noemde hij de mule toilet, daar stonk het vreselijk! Onderweg konden die mules er ook wat van trouwens, regelmatig hoorde je het kletteren. Rachel moest regelmatig aangespoord worden om door te lopen en ze had de neiging om steeds op het randje van de canyon te lopen, waarop Rob regelmatig dacht dat hij met mule en al in de canyon zou donderen. Wij vonden het wel grappig. Jessica was ook niet echt vooruit te branden, maar als Winchester begon te rennen (die ervoor liep) begon zij ook te rennen. Als zo’n beest gaat rennen, zou je wensen dat je een sportbeha aan had!

Bryce Canyon is één van de mooiste parken vinden wij, vooral als de zon schijnt. We boffen ernorm deze ochtend want de zon schijnt en er is een strakblauwe lucht, en omdat het nog vroeg is, is het niet bloedheet. Ideale omstandigheden dus. De kleuren van de canyon en de hoodoos (de losse rots’pieken’ waar Bryce Canyon zo beroemd om is) zijn prachtig (veel rood zandsteen), we maken dan ook heel veel foto’s. Sommigen zijn wel wat bewogen door het gehobbel op de mule! Toch hebben Rob en ik het idee dat er minder hoodoos zijn dat 18 jaar geleden en dat er in de tussentijd veel ingestort is. Er ligt ook heel veel los puin, dat kunnen we ons niet meer herinneren. Maar misschien onthoud je alleen de hoodoos omdat die zo bijzonder zijn en denk je later dat er alleen maar hoodoos waren. We hebben het niet nagevraagd of er inderdaad veel ingestort is.

Na anderhalf uur hielden we even pauze en daarna gingen we terug. De hele tocht duurde ongeveer 3,5 uur. Dat is een behoorlijke zit, vooral Maaike en ik kregen op het einde behoordelijke spierpijn. “A Bryce Canyon souvenir is a pain in the rear!” Toen we afstapten aan het eind, konden we niet echt gewoon meer lopen. Maar het was wel heel erg leuk geweest!

De middag hebben we lekker lui op de camping doorgebracht met een luie stoel, een boek en een bak chips. Tenslotte is het vakantie!